Ο αριθμός των παιδιών που γεννιούνται από ανύπαντρες γυναίκες αυξάνεται, εν μέρει ως αποτέλεσμα των κοινωνικών και νομοθετικών αλλαγών (στις περισσότερες δικαιοδοσίες) στα δικαιώματα περί γονεϊκότητας. Ενώ η τεχνολογία μπόρεσε εύκολα να καλύψει αυτήν την αυξανόμενη ζήτηση μέσω της γονιμοποίησης από δότες και ακόμη και της εξωσωματικής γονιμοποίησης, λίγα είναι γνωστά για το πώς σκέφτονται, αισθάνονται και πως τα παιδιά μεγαλώνουν σε οικογένειες που σχηματίζονται από ανύπαντρες γυναίκες.

Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Οικογενειακής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, και παρουσιάστηκε ως αφίσα εδώ στο Ελσίνκι στην ετήσια συνάντηση της ESHRE, υποδηλώνει ότι τα παιδιά είναι γενικά καλά προσαρμοσμένα, με θετικά συναισθήματα για την οικογενειακή ζωή, αν και το κάνουν εγείρουν ερωτήματα σχετικά με την απουσία πατέρα στις οικογένειές τους. «Πράγματι», είπε η ερευνήτρια Δρ Sophie Zadeh, «στην ηλικία που τα παιδιά αρχίζουν να κατανοούν τις οικογενειακές τους συνθήκες, συνεχίζουν να λειτουργούν καλά».

Η μελέτη ήταν μια αξιολόγηση 51 οικογενειών μεμονωμένης μητέρας που συγκρίθηκαν (τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά) με 52 ετεροφυλόφιλες διγονικές οικογένειες με τουλάχιστον ένα παιδί ηλικίας 4-9 ετών που συλλήφθηκε από δότη. Οι οικογένειες που συμμετείχαν αντιστοιχίστηκαν ως προς την ηλικία και το φύλο του παιδιού-στόχου και ως προς τους δημογραφικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του μορφωτικού επιπέδου της μητέρας. Η μελέτη, είπε ο Δρ Zadeh, είναι η πρώτη που εξέτασε την προσαρμογή των παιδιών και τις προοπτικές των παιδιών σε οικογένειες μεμονωμένων μητέρων σε μια ηλικία στην οποία τα παιδιά είναι αρκετά μεγάλα για να κατανοήσουν τις οικογενειακές τους συνθήκες και τι σημαίνει να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα – και η μόνη μελέτη να αξιολογήσει τις αναφορές των ίδιων των παιδιών σχετικά με τις κοινωνικές και οικογενειακές τους εμπειρίες.

Οι μητέρες και στις δύο ομάδες απάντησαν σε τυποποιημένα ερωτηματολόγια προσαρμογής του παιδιού και γονεϊκού άγχους. Επιπλέον, οι σόλο μητέρες ολοκλήρωσαν μια συνέντευξη που ρωτούσε για τα συναισθήματα των παιδιών τους για έναν πατέρα και αν αυτό ήταν θέμα οικογενειακής συζήτησης. Συνολικά 47 παιδιά σε αυτές τις μονογονεϊκές οικογένειες συμφώνησαν να πάρουν συνέντευξη. Ρωτήθηκαν για την οικογενειακή ζωή και τις φιλίες.

Δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο τύπων οικογένειας όταν αξιολογήθηκαν για την προσαρμογή του παιδιού σύμφωνα με ένα τυποποιημένο ερωτηματολόγιο. Ωστόσο, υψηλότερα επίπεδα οικονομικών δυσκολιών στις οικογένειες μεμονωμένων μητέρων και υψηλότερα επίπεδα γονικού άγχους, συνδέθηκαν το καθένα με υψηλότερα επίπεδα προβλημάτων προσαρμογής των παιδιών. Επιπλέον, οι μητέρες ανέφεραν ως επί το πλείστον ότι τα παιδιά τους είχαν ουδέτερα (39%) ή ανάμεικτα (28%) συναισθήματα για την απουσία πατέρα, αν και η ποιοτική ανάλυση των αναφορών των μητέρων έδειξε ότι οι συζητήσεις για τους πατέρες ήταν ένα εξέχον χαρακτηριστικό της οικογενειακής ζωής.

Όσον αφορά τα ίδια τα παιδιά, τα περισσότερα (89%) που απάντησαν σε ερώτηση σχετικά με την αλλαγή των οικογενειακών τους συνθηκών είτε εξέφρασαν την επιθυμία για ασήμαντες αλλαγές (38%) είτε καμία αλλαγή (51%). Τα παιδιά κυρίως (59%) ανέφεραν υψηλά (19%) ή πολύ υψηλά (40%) επίπεδα απόλαυσης του σχολείου. Όλοι ανέφεραν ότι είχαν τουλάχιστον έναν φίλο και οι περισσότεροι (51%) ανέφεραν πέντε ή περισσότερους φίλους. Η πλειοψηφία (63%) δεν είχε πειράξει στο σχολείο ή είχε βιώσει μόνο ασήμαντα πειράγματα (34%).

«Μεταξύ των ηλικιών 4 και 9 ετών, τα παιδιά που συλλαμβάνονται από δότες σε οικογένειες μεμονωμένων μητέρων γενικά φαίνεται να πάνε καλά», είπε ο Δρ Zadeh. «Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε ακόμη πώς θα τα πάνε αυτά τα παιδιά με την πάροδο του χρόνου ή τι θα σκέφτονται και θα αισθάνονται όταν συλλαμβάνονται από δότη ή/και μεγαλώνουν χωρίς πατέρα στο σπίτι καθώς μεγαλώνουν.

«Γενικά, τα ευρήματά μας φαίνεται να υποδεικνύουν ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για τα αποτελέσματα των παιδιών σε οικογένειες μεμονωμένων μητέρων δεν είναι η απουσία πατέρα ή σύλληψης δότη, αλλά η ποιότητα της ανατροφής των παιδιών και οι θετικές σχέσεις γονέα-παιδιού. Αυτά τα ευρήματα επομένως απηχούν πολλά από αυτά που ήδη γνωρίζουμε για τους καθοριστικούς παράγοντες της ψυχολογικής προσαρμογής των παιδιών σε άλλους τύπους οικογένειας».

Πηγή : news-medical.net